Peru Boliwia

[Parabola]

Ja też czekam z niecierpliwością. Ciekawe jest to co piszesz 

[agawa]

Ja tez czytam i czekam na dalej

[amado]

czytam, czytam
i na ciąg dalszy Twej opowieści czekam

[braja]

Bardzo ciekawe, równiez czekam na wiecej  Jak na razie z opisów wyglada mi, że w Kostaryce zyje sie lepiej i klimat lepszy. No ale nie ma starozytnych zabytków...

[DanaPar]

C.d. - czwarty dzień. Lot awionetką nad płaskowyżem Nazca. Widoki na przecudne góry i w odległości ca. 500- 1000 m od samolotu na kamiennej pustyni widoczne linie proste, które podobno wskazują kierunek przepływającej podziemnej wody i chyba ze 12 rysunków (figury geometryczne, rys. zwierząt) sprzed 2400 lat. Tworzą je rowki w skale, które z czasem, podobno przez wiatr i piasek się pogłębiają. Faktycznie są widoczne. Jednak dlaczego tam są, co oznaczają. Hobbiści tworzą różne hipotezy, co one miały znaczyć, ale my jednogłośnie orzekliśmy, że są tam "dla jaj". Wg mnie nic specjalnego. Ale by to wiedzieć, musiałam polecieć nad nimi.

Po południu jedziemy do Arequipy. Miasto zwane białym, na wysokości 2434 m. Zaprojektowane przez Polaka inż.Ernesta Malinowskiego. Urocze miasteczko. Tu jak zwykle zwiedzamy katedrę, klasztor i szwędamy się po uliczkach, robiąc zakupy.
6-tego dnia przejazd z Arequipy do doliny rzeki Colki,  a konkretnie do Chivay, stolicy tej doliny (leży na wysokości 3650 m n.p.m.). Z autokaru przepiękne widoki. Musimy okrążyć wulkany (w Peru jest 17 czynnych) przejechać przez przełęcz (4 910 m n.p.m.). W odległości ca. 3 km widzimy dymiący wulkan Sawankaja. Widoki zapierały dech. Ale i zdrowie szwankowało. Zgodnie z zaleceniem naszego przewodnika powyżej 3000 m n.p.m. zaczęliśmy rzuć liście koki. Ponoć lepiej się oddycha. A koka podnosi też ciśnienie. Sprawdzali nam saturację. Okazało się, że mam fatalną (63 %). Podali mi ze 3 razy tlen. Ciśnienie też zwariowało. Odnotowałam max 185 x 115, przy tętnie 105. Nigdy tak wysokiego ciśnienia nie miałam. Przestałam żuć kokę. Ja czułam się słaba (brak tlenu na wysokości 4900) ale wg mnie nieźle, choć lekarzom moja saturacja się nie podobała. Jak się okazało zaczynała się ostra infekcja. Wzięłam antybiotyk, była wysoka gorączka i trzy dni musiałam przetrwać. Nie z wszystkiego można było rezygnować, prawie co dzień inny hotel. Po przerwie będzie dalej, 

[DanaPar]

Trochę odbiegnę od tematu. W Arequipie dołączył do nas Polak, który wyjechał z Polski do Peru, by jako wolontariusz pracować w domu dla chłopców, prowadzonym przez Salezjan. Czworo dzieci, najmłodsza córka jeszcze na studiach. Pytałam co na to żona. Nie zgadzała się. On miał swój biznes. Nie szedł dobrze. I żeby nie strzelić sobie w łeb wyjechał na 10 lat (do swojej emerytury). Wydawał się całkiem przyzwoitym facetem, ja jednak jego decyzji nie rozumiem.
A w domu o którym piszę mieszka 80 chłopców zgarniętych z ulicy. Brat, który założył ten dom (Polak ca. 30 lat w Peru) przebierał się za bezdomnego, wychodził na ulicę i tak docierał do tych chłopców. Dzieło szczytne, ale ten wolontariusz miał najpierw zobowiązania wobec swojej rodziny. Ale cóż niezbadane są ścieżki ludzkie.
Ten Polak był z nami dwa dni i w drodze do Boliwii, jadąc ponownie przez tę samą przełęcz, wysiadł i stopem miał wrócić.

[Kela]

czekam na ciąg dalszy

[Perła]

Dana...nie wiadomo, jak w tej rodzinie było. Może to właśnie jest dla tego gościa najlepsza droga? Cóż żonie po facecie z rozpłataną głową...? Albo z piwskiem w łapie przed telewizorem? Niech lepiej ratuje te dzieciaki! Ja tam wiem, że z rodziną niektórzy najlepiej wychodzą na tym nieszczęsnym zdjęciu...

[mag]

pisz Dano, ja czytam z zainteresowaniem,
i na fotki czekam 

[agawa]

O zdjęcia tez się proszę
A w sprawie pana z opowieści.. Hm.. Dawno nauczyłam się nie dziwięć się, nie oceniać, nie przymierzyć do swoich norm... Tylko słuchać i słuchać
Po mojemu - po prostu dobrze, ze coś swojego odnalazł; może życie w rodzinie nie było mu pisane Tym bardziej, ze coś dobrego robi.

[DanaPar]

Agawo masz rację. Jego życie, jego wybory. Ale mamy taką bezwiedną pokusę oceniania wg naszej własnej miary.
No to wracam do relacji, bo od weekendu mam córkę z wnukami i na kompa nie będzie czasu.
W Chivay (3650 m n.p.m.) zakwaterowanie i obiad z potrawami peruwiańskimi (bufet szwecki, nie wiadomo, co brać Po południu zwiedzamy okoliczne wioski, tarasowe pola uprawne (każde odgrodzone od sąsiedniego kamieniami ułożonymi na 20-50 cm) zwiedzamy uroczy kościół, najstarszy w dolinie (ale nie odnotowałam z jakiego okresu, pewnie XV wiek) upajamy się pięknymi widokami na całą dolinę. Ja już jestem na dobre chora. Doktórki dały mi drugi antybiotyk, bo boją się o mój żywot. Wieczorem kąpiel w gorących źródłach. Też nie skorzystałam, ale trudno było tam wytrzymać, bo woda ca. 50 stopni. Więc szybko musieli wychodzić, by na dworze ochłonąć. Ja zdycham z hotelu.
Następnego dnia (to już 12.07.) jak zwykle wcześnie pobódka. Jedziemy do Cabanakonde, ale po drodze zwiedzamy kolejne urocze wioski i kościół z XVI wiek. Wystroje kościołów barokowe, boga. Dużo luster obok eksponowanych świętych. Ma to oznaczać, że jak wierni się w nich przejrzą tzn. są bliżej tych świętych i Boga
Spieszymy się, by ok. 9-tej być na początku kanionu Colki, przy Cruz del Condor. Tylko rano przylatują tu Kondory. Mamy szczęście. Jest ich sporo. Cykam sporo fotek. Rozpiętość skrzydeł sięga do 1,5 m. One nie latają (tzn. nie ruszają skrzydłami, a szybują. Piękne widok na tle przepięknych gór. Była to uczta dla oczu.
Idę na piwko, ale tu jeszcze wrócę. 

[magdap]

Fajnie opisujesz -czekam na wiecej i fotki

[DanaPar]

Fotki muszę być przesegregowane. Nie mogłam się powstrzymać i robiłam wiele zdjęć z autobusu. Jest odbicie szyby. Ale szkoda mi każdej fotki i z kasowaniem ich wstrzymuję się.
Przy punkcie widokowym w Dolinie Colki Jurek podpisuje swoją książkę o zdobyciu (odkryciu) kanionu Colki. Mam taki wpis: "Jesteś w swoich marzeń celu i za to jesteś wielka. Na wspomnienie wspólnej podróży przez Peru autor"

Po południu połowa grupy schodzi do kanionu (1100 m w dół) by następnego dnia o 4 rano wyjść w powrotną drogę. Przy rzece spali w warunkach traperskich na pryczach. Kto nie dawał rady, to wjechał na mule. Ja naturalnie nie schodziłam. Temperatura (bez mierzenia, na oko) dochodziła pewnie do 39 stopnie. Więc po południu do wieczora znowu zalegam i korzystam z tego, że nie zmieniamy hotelu. Kolacja z super pomidorową i dobrą rybką. Chyba wraca mi zdrowie, bo zaczyna mi smakować jedzenie. Dwa poprzednie dni, nic mi nie smakowało. Zawsze jest dobry deser.

Następnego dnia, wyruszamy w kilkugodzinną podróż do Punto, położonym nad jeziorem Titicaca (3812 m). Tam nocleg i następnego dnia do Boliwii. 

[hamak]

Cholibka z tym choróbskiem Ja bym odżałować nie mogła do końca życia takich atrakcji... spanie na pryczy na dnie kanionu... mmm...

[madzia_61]

Dana jestem pod wielkim wrażeniem Twoich opowieści ,pisz ,pisz bo ciekawość zżera,bidulko trzeba było przed wyjazdem się porządnie wykurować,uparciuch